پنجشنبه چهاردهم شهریور ماه، در قطعه 29 بهشت زهرا (س) مراسم نهمین سالگرد شهید داود کریمی برگزار شد و مثل هر سال تنوع سلیقه‌ها و جریان‌های فکری مختلف که بر سر مزارش و برای بزرگداشتش حاضر شدند، چشمگیر و  در خور توجه بود.

جالب‌تر برای من حضور نسل چهارمی‌ها در مراسم مردی بود که نه دیده بودندش و نه حتی- متاسفانه- با توجه به منابع بسیار اندک مکتوب- به زعم من- نباید درک درستی از اصول فکری و سجایای اخلاقی این بزرگوار داشته باشند! اما همه بودند.

همه نزدیکان و دوستان حاج داود، شهادت می‌دهند که زندگی و مرگ او بر پایه شعایر و معارف دینی بود و بس. اما چگونه است مردی با این درجه از استغنا از خلق خدا و اصول گرایی در زندگی و افکارش، گرایش‌های فکری نسل‌های مختلف را بخود جذب نموده و همچنان می نماید؟

تعبیر حاج داود از اسلام و ایمان رحمت بود و حسن خلق. گفتار رسول خدا را سرلوحه زندگی اش قرار داد:‌ «مؤمنانی از ایمان کامل‌تر برخور دارند که اخلاق بهتری داشته باشند.»

و اینگونه بود که چه در روزهای بحرانی جنگ و عملیاتهای مختلف و یا حتی دو دهه آخر زندگی اش که بی تکلف در کارگاه قالبسازی «به دست آهن تفته کردن خمیر» را بر پای نهادن به اصول اخلاقی اش ترجیح داده بود. همواره و همواره در حال جذب دیگران بود.

داود با نهج البلاغه مولا(ع) زندگی می کرد: «دلهای مردم گریزان است، به کسی روی می آورند که خوش رویی کند» و اخلاصش هرگز مانع از تبیین عقائدش برای دیگران بدون روی خوش و حسن خلق نشد.

و این شاید بزرگ ترین گمشده روزگار ماست در جامعه ای که بد اخلاقی های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و ... هر روز بر طبل بد آهنگ نا امیدی پر خروش تر از از قبل می‌کوبد. داودها گوهر نایابی می شوند که افکار و عقاید مختلف را فارغ از سن و سالشان به دور از دین و مسلک شان، بدور وی گرد می آورند.

حاج داود برای همه سیاست مداران و حاکمان جامعه نشانه کوچکی بود از دریای رحمت دین که با اندکی تدبیر و حسن خلق در کردار و گفتارها چه نیکو می توان به تعبیر زیبای «امت واحده» رسید و «کثرت» را به «وحدت» تبدیل کرد.

روزی یکی از آقایان که در دهه هفتاد با پدر در ارتباط بود و در این میان مشکلاتی هم برای حاج داود درست کرده بود به بیمارستان تهران آمد و قبل از سفر به خانه خدا از وی به سبب ظلم‌ها و نارواها که روا داشته حلالیت طلبید و حاج داود بدون هیچ چشم داشتی با رضایت خاطر وی را روانه این سفر معنوی کرد با چشم دل دیدم که حاجی سراسر محبت بود و گذشت.

از امام محمدباقر (ع) روایت شده که فرمودند:«مگر دین خدا جز محبت است؟» حاج داود محبت بود برای همه آنهایی که دوستش داشتند و یا حتی به سبب تضاد منافعشان با وی دشمن بودند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: